Ժողովրդին մեղադրելը դառնում է իշխանական հավակնություններ ունեցողների միակ կռվանը
Ժողովրդին հայրենասիրության պակաս ունենալու մեջ մեղադրելը ամենահեշտ զբաղմունքն է։ Չկա ժողովուրդ, որին կարելի չլինի այդ պիտակը կպցնել, ու բոլոր դեպքերում, մի փոքր ավել, մի փոքր պակաս, դրանում կլինի ճշմարտության հատիկ։
Բայց այդ զբաղմունքը բացարձակ անիմաստ, օգուտ չտվող բան է։ Դրանից ժողովուրդն ավելի հայրենասեր չի դառնալու, առավել ևս, ոչ ոք չի էլ գիտակցելու, որ ասվածը գուցե իրեն էլ է վերաբերելի։
Ընդ որում, երբ դրանով զբաղվում են քաղաքական ամբիցիաներ չունեցողները, դա դեռ տեղավորվում է էմոցիոնալ պոռթկման կամ փիլիսոփայական դատողության տիրույթում։ Բայց երբ ժողովրդին մեղադրելը դառնում է իշխանական հավակնություններ ունեցողների, ըստ էության, միակ զբաղմունքն ու կռվանը, պարզ է դառնում, որ գործ ունենք իրենց մասին վճարովի հորինված հեքիաթների տակ մնացած սնանկ մարդկանց հետ։ Ընդ որում, հետաքրքիր է, որ դրանով տառապում են հատկապես այն սուբյեկտները, որոնք ունակ չեն հասկանալու իրենց արածի հետևանքը, ընկալելու, որ տեղի ունեցողի պատճառը ոչ այնքան «վատ» ժողովուրդն էլ, որքան՝ հենց իրենք` իրենց ինտրիգներով, փողասիրությամբ ու փառասիրությամբ։ Նրանք նաև ունակ չեն գիտակցելու, որ իրենց նկատմամբ ատելությունը հիմք ունի, որ իրենց մոտ չստացվելու պատճառը «սխալ» ժողովուրդը չի, այլ, հավանաբար, հենց իրենք են սխալ ու՝ առանց չակերտների։
Երվանդ Վարոսյան